Ober-Ost lub Oberkommando Ost (Naczelne Dowództwo na Wschodzie) – tymczasowa niemiecka władza okupacyjna na okupowanej przez Wehrmacht w trakcie agresji na Polskę części terytorium państwowego II Rzeczypospolitej.
Była to przejściowa forma niemieckiej władzy na okupowanych terenach II Rzeczypospolitej, istniejąca do czasu utworzenia dekretem Adolfa Hitlera z 12 października 1939 z mocą obowiązującą od 26 października 1939 Generalnego Gubernatorstwa i aneksji zachodnich terenów Polski przez III Rzeszę.
Oberkommando Ost wojskową władzę okupacyjną na zajmowanym przez Wehrmacht terytorium Polski sprawowało od 1 września 1939. Ustanowienie władzy cywilnej na ziemiach polskich okupowanych przez III Rzeszę nastąpiło natomiast 3 października 1939.
28 września 1939 – bezpośrednio po kapitulacji Warszawy – w zawartym w Moskwie traktacie o granicach i przyjaźni III Rzesza i ZSRR dokonały bowiem wbrew prawu międzynarodowemu (konwencja haska IV z 1907)[1] wytyczenia granicy niemiecko-sowieckiej na okupowanym wojskowo terytorium Polski.
Naczelnymi Dowódcami Ober-Ost, a tym samym zwierzchnikami niemieckich wojskowych władz okupacyjnych w Polsce byli kolejno: gen. płk. Walther von Brauchitsch; gen. płk. Gerd von Rundstedt do 20 października, a od 20 października gen. Johannes Blaskowitz, zaś szefem cywilnej administracji minister Rzeszy Hans Frank.
Siedzibą dowództwa była Spała, zaś siedzibą szefa cywilnej administracji – Łódź.