Okres Wiosen i Jesieni

Okres Wiosen i Jesieni

Państwa Okresu Wiosen i Jesieni i Pięciu Hegemonów
Nazwa chińska
Pismo uproszczone 春秋时代 Pismo tradycyjne 春秋時代 Hanyu pinyin Chūnqiū Shídài Wade-Giles Ch’un-ts’iu Shih-tai Wymowa (IPA) /ʈʂʰwə́n tɕʰjóu ʂɻ̩̌.tâi/ dawna: /t͡ɕʰiuɪn t͡sʰɨu d͡ʑɨ dʌi/
Multimedia w Wikimedia Commons

Okres Wiosen i Jesieni – okres w historii Chin biorący swoją nazwę od Kroniki Wiosen i Jesieni, obejmującej lata 722–481 p.n.e., którego dokładne granice jednak różnią się u poszczególnych autorów.

Okres Wiosen i Jesieni charakteryzował się upadkiem władzy królów Zhou, co spowodowało iż posiadacze nadań fengjian zaczęli tworzyć faktycznie niezależne państwa, które zaczęły prowadzić pomiędzy sobą wojny. W sytuacji słabości władzy królewskiej rola mediatora w ramach konfederacji Zhou musiała zostać przejęta przez jednego z władców nowych państw. Chińska tradycja historyczna w tym kontekście wymienia tzw. Pięciu hegemonów, nie jest jednak całkowicie zgodna co do ich imion. Pod koniec VII w. p.n.e. instytucja hegemonii nie odzwierciedlała już rzeczywistego porządku politycznego i de facto została zastąpiona przez system dwóch sojuszy, którym przewodziło odpowiednio państwo Jin na północy i Chu na południu. Trudności wewnętrzne w państwach Jin i Chu sprawiły, iż pod koniec VI w. p.n.e. na pierwszy plan wysunęły się nowe potęgi, tj. państwa Wu i Yue. Okres Wiosen i Jesieni był jedyną epoką w historii Chin, podczas której podejmowano wysiłki zbudowania funkcjonującego systemu wielopaństwowego, które jednak zakończyły się porażką. Wbrew oficjalnej ideologii, która zakazywała aneksji jednego chińskiego państwa przez drugie, potężniejsze organizmy politycznie stopniowo wchłaniały te mniejsze, co stanowiło zapowiedź następnej epoki w dziejach Chin, Okresu Walczących Królestw. Z kulturalnego punktu widzenia Okres Wiosen i Jesieni był „Wiekiem Arystokracji”, która nigdy później nie osiągnęła już takiego znaczenia. Świadectwo jej dominacji możemy odnaleźć zarówno w ówczesnym piśmiennictwie, z najważniejszym dziełem historiograficznym Zuozhuan, jak i naczyniach rytualnych, będących najważniejszą dziedziną sztuki.