POP3

Post Office Protocol (POP) – protokół internetowy z warstwy aplikacji pozwalający na odbiór poczty elektronicznej ze zdalnego serwera do lokalnego komputera poprzez połączenie TCP/IP.

Kiedy użytkownik połączy się z siecią, to korzystając z POP3, może pobrać czekające na niego listy do lokalnego komputera. Jednak protokół ten ma wiele ograniczeń:

• połączenie jest realizowane tylko wtedy, gdy użytkownik pobiera pocztę; nie może zostać uśpione;
• każdy list musi być pobierany razem z załącznikami i żadnej jego części nie można w łatwy sposób pominąć; istnieje komenda top, ale pozwala ona jedynie określić przesyłaną liczbę linii od początku wiadomości;
• wszystkie odbierane listy trafiają do jednej skrzynki i nie da się utworzyć ich kilku;
• serwer POP3 nie potrafi sam przeszukiwać czekających w kolejce listów.

Istnieje bardziej zaawansowany protokół IMAP, który pozwala na przeglądanie czekających listów nie po kolei (na podobieństwo plików w katalogach) i posiada niektóre funkcje pominięte w POP3.

Programy odbierające pocztę najczęściej obsługują oba protokoły, ale POP3 jest bardziej popularny. Wysyłanie listów zawsze opiera się na protokole SMTP. Komunikacja POP3 może zostać zaszyfrowana z wykorzystaniem protokołu SSL. Jest to o tyle istotne, że w POP3 hasło przesyłane jest otwartym tekstem, o ile nie korzysta się z opcjonalnej komendy protokołu POP3, APOP.

Protokół POP, podobnie jak inne protokoły internetowe (np. SMTP, HTTP), jest protokołem tekstowym, czyli w odróżnieniu od protokołu binarnego czytelnym dla człowieka. Komunikacja między klientem pocztowym a serwerem odbywa się za pomocą czteroliterowych poleceń.