Piotr II de Courtenay

Ten artykuł od 2023-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Piotr II de Courtenay

Cesarz Łaciński jako Piotr
Okres	od 1216 do 1217
Koronacja	9 kwietnia 1217
Poprzednik	Henryk Flandryjski
Następca	Robert I (Robert de Courtenay)
Dane biograficzne
Dynastia	Kapetyngowie
Data śmierci	1219
Ojciec	Piotr I de Courtenay
Matka	Elżbieta
Żona	1. Agnieszka I de Nevers 2. Jolanta Flandryjska
Dzieci	z Agnieszką de Nevers: Matylda de Courtenay; z Jolantą Flandryjską: Filip, Robert I, Henryk, Baldwin II, Małgorzata, Elżbieta, Jolanta, Eleonora, Maria, Agnieszka
Multimedia w Wikimedia Commons

Piotr II de Courtenay (zm. 1219) – cesarz Cesarstwa Łacińskiego w latach 1216–1217.

Był najstarszym synem Piotra I, pana de Courtenay (zm. 1183), najmłodszego syna króla Francji – Ludwika VI Grubego i Adelajdy de Maurienne. Jego matką była Elżbieta, dziedziczka de Courtenay.

Piotr II po raz pierwszy ożenił się z Agnieszką de Nevers, dzięki której został władcą trzech hrabstw Nevers, Auxerre i Tonnerre. Jego drugą żoną została Jolanta Flandryjska (zm. 1219), siostra Baldwina I i Henryka Flandryjskich, którzy byli kolejno pierwszym i drugim władcą Łacińskiego Cesarstwa Konstantynopola. W 1190 Piotr towarzyszył swojemu kuzynowi – królowi Francji, Filipowi Augustowi, w czasie III krucjaty. W 1209 i 1211 walczył zaś razem ze swoim bratem Robertem przeciw albigensom w czasie krucjaty przeciwko nim. Brał udział w oblężeniu Lavaur i w bitwie pod Bouvines (1214).

Kiedy w 1216 jego szwagier – cesarz Henryk, zmarł nie spłodziwszy wcześniej synów, Piotr został wybrany na jego następcę i z małą armią wyruszył z Francji, żeby objąć tron. 9 kwietnia 1217 w Rzymie został koronowany przez papieża Honoriusza III i wyruszył statkami do Konstantynopola. Po drodze jednak został uwięziony przez despotę Epiru – Teodora Dukasa Komnena, jego uwięzienie trwało dwa lata, a po tym czasie Piotr zmarł. Mimo że nigdy nie objął rządów nad cesarstwem, w jego imieniu rządziła Jolanta, a tron przeszedł kolejno na ich dwóch synów Roberta i Baldwina.