Pismo wzorcowe

Pismo wzorcowe

Nazwa chińska
Pismo uproszczone 楷书 Pismo tradycyjne 楷書 Hanyu pinyin kǎishū Wade-Giles k’ai-shu

Pismo wzorcowe (chiń. upr. 楷书; chiń. trad. 楷書; pinyin kǎishū) – licząca ok. 1700 lat^[1], nadal używana kaligraficzna odmiana pisma chińskiego. Pod względem popularności w publikacjach drukowanych kaishu ustępuje obecnie jedynie Songti, wywodzącej się z niego czcionce drukarskiej.

Pismo wzorcowe wyparło kancelaryjne, bo jest łatwiejsze do kreślenia, a jego znaki są bardziej czytelne i dostosowane do kreślenia przy użyciu pędzla i papieru. Charakterystyczną cechą tego stylu są szerokie wykończenia kresek, które styl ten zawdzięcza użyciu papieru i tuszu; odróżniają one kaishu do lishu.

Pismo wzorcowe jest używane także w Korei Południowej (jako hancha) oraz Japonii (kanji), gdzie jest znane pod nazwą kaisho. Jego inne, chińskie nazwy to „prawidłowe [pismo] wzorcowe” (正楷), „pismo prawdziwe” (真書) lub „pismo prawidłowe” (正書). Używane na Tajwanie znaki alfabetu Zhuyin również są pisane w stylu wzorcowym.

Znaki pisma wzorcowego większe niż 5 cm nazywane są dużym pismem wzorcowym (大楷), podczas gdy te mniejsze do 2 cm pismem małym (小楷). Znaki o rozmiarach 2–5 cm to pismo średnie (中楷). Przez wieki do nauki reguł ortografii i kaligrafii pisma wzorcowego wykorzystywano Osiem Zasad Znaku Yong.