Stopień wyższy | |
---|---|
Stopień niższy | |
Aktualne oznaczenie stopnia | |
naramiennik | |
kurtka nieprzemakalna | |
Oznaczenie stopnia do 1952 | |
naramiennik | |
Oznaczenie stopnia w II RP | |
naramiennik | |
Oznaczenie stopnia w Armii Wielkopolskiej | |
na rękawie i na czapce |
Aktualne oznaczenie stopnia | |
naramiennik | |
Oznaczenie stopnia do 1952 | |
naramiennik |
Podporucznik (ppor.) – najniższy stopień oficerski w Wojsku Polskim, z korpusu oficerów młodszych[1]. Niższym stopniem jest starszy chorąży sztabowy, a wyższym porucznik. Polski oficer w stopniu podporucznika na naramiennikach nosi dwie gwiazdki.
Na stopień podporucznika (jako pierwszy stopień oficerski) mianuje Prezydent RP na wniosek Ministra Obrony Narodowej. Uroczyste mianowanie zawodowych oficerów WP odbywa się podczas promocji wieńczących ukończenie uczelni wojskowej.
Stopień podporucznika mogą otrzymać również żołnierze rezerwy ze zdanym egzaminem na oficera, posiadający nadany przydział mobilizacyjny albo którym przewiduje się nadanie takiego przydziału oraz spełniający jeden z poniższych warunków:
W obecnych uregulowaniach prawnych warunkiem mianowania na stopień podporucznika jest posiadanie dyplomu ukończenia studiów wyższych. Obecnie stopień wojskowy podporucznika jest zaszeregowany dla grupy uposażenia nr 11, a stopień etatowy podporucznika posiada najczęściej stanowisko dowódcy plutonu, które jest pierwszym stanowiskiem służbowym przewidzianym dla nowo mianowanego oficera.
Stopień podporucznika występuje również w Straży Granicznej, Służbie Więziennej, Służbie Ochrony Państwa, Agencji Wywiadu, Służbie Wywiadu Wojskowego, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Odpowiednikiem tego stopnia w policji jest podkomisarz, w Państwowej Straży Pożarnej młodszy kapitan, a w Służbie Celnej podkomisarz celny.