Poryblin jeziorny | |
Systematyka[1][2] | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Podkrólestwo | |
Nadgromada | |
Gromada | |
Klasa | |
Rząd | |
Rodzina |
poryblinowate |
Rodzaj |
poryblin |
Nazwa systematyczna | |
Isoëtes L. Sp. Pl. 1100. 1 Mai 1753[3] | |
Typ nomenklatoryczny | |
Poryblin (Isoëtes L.) – rodzaj roślin należący do monotypowej rodziny poryblinowatych Isoëtaceae z klasy widłaków[2]. Obejmuje 187[4], 192[5] lub ok. 250[2][6] gatunków. Są to rośliny niemal kosmopolityczne, brak ich tylko na wyspach w zachodniej części Pacyfiku[5] i na Antarktydzie[6]. W Europie występuje 11 gatunków[5], a do flory Polski należą dwa: poryblin jeziorny I. lacustris i kolczasty I. echinospora[7]. Rośliny te są trudne do rozróżnienia – często dla ich identyfikacji niezbędna jest analiza mikroskopowej budowy zarodników. Poza tym tworzą liczne mieszańce, w tym alloploidy, których przykładem (jako dekaploid) jest poryblin jeziorny[5].
Są to rośliny wodne, wodno-lądowe, rzadko lądowe, choć wówczas też związane z miejscami wilgotnymi[8].
Niektóre gatunki uprawiane są jako rośliny ozdobne[5]. W akwariach uprawiane bywają zwłaszcza znoszące temperatury powyżej 20 °C: poryblin sycylijski I. longissima[9], jeziorny I. lacustris i I. malinverniana[10]. Tylko w zimnych zbiornikach utrzymać można poryblina kolczastego I. echinospora[10]. Pękate łodygi poryblinów zawierają dużo skrobi i oleju i stanowią pożywienie dla ptaków, ryb, piżmaków i świń. Są też jadalne dla ludzi, ale pozbawione są walorów smakowych[11].
Nazwa rodzaju utworzona została z dwóch greckich słów ίσος isos znaczącego „równe” i ετήσ etes znaczącego „rok” w nawiązaniu do niezmiennego wyglądu w ciągu roku części zimozielonych gatunków. Znaki diakrytyczne w literze „ë” oznaczają konieczność oddzielnej wymowy sąsiadujących samogłosek „oë”[11].
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie ruggiero
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie kew
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie fern
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie maarten