Postumus

Ten artykuł dotyczy cesarza rzymskiego. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Ten artykuł od 2021-03 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Postumus

Marcus Cassianius Latinius Postumus

Cesarz rzymski
Okres	od 260 do 269
Dane biograficzne
Data śmierci	269
Moneta
Multimedia w Wikimedia Commons

Postumus; Marek Kassjanius Latyniusz (Marcus Cassianius Latinius Postumus, zm. 269) – uzurpator rzymski z czasów cesarza Galiena, rządzący jako tzw. cesarz galijski w latach 260-269.

Jego władza ograniczała się do tak zwanego cesarstwa galijskiego obejmującego rzymskie terytoria w Galii, Germanii, Brytanii i Hiszpanii. Tytułował się Odnowicielem Galii (Restitutor Galliarum).

Około roku 260 Postumus, pełniący wcześniej funkcję namiestnika prowincji Germania, wystąpił przeciwko małoletniemu synowi cesarza Galiena, Saloninowi oraz jego opiekunowi Sylwanowi. Zarówno Salonina jak i Sylwana kazał zamordować. Wkrótce też opanował całą Galię. Jego zwierzchność uznały również Hiszpania i Brytania. Na opanowanym przez siebie terytorium Postumus utworzył niezależne od Rzymu cesarstwo (Imperium Galliarum), z własnym senatem i konsulami oraz z własną monetą wartościowszą od oficjalnej. W 261 odparł atak Franków i Alamanów, którzy przekroczyli Ren.

Prawdopodobnie w 265 roku cesarz Galien rozpoczął zbrojne działania przeciwko uzurpatorowi, jednak jego wojska zostały po początkowych sukcesach zmuszone do odwrotu. Postumus toczył później dalsze walki z Germanami i piratami frankońskimi atakującymi wybrzeża atlantyckie. Skutecznie stłumił też bunt Leliana w Germanii Górnej (269 r.). Kiedy wydawało się, że nic już nie zagrozi jego pozycji, nieoczekiwanie zginął z rąk własnych żołnierzy, którzy zbuntowali się po tym, gdy wódz zabronił im łupienia zdobytej Moguncji (Mogontiacum). Jego państwo pod rządami kolejnych uzurpatorów ostatecznie upadło kilka lat po jego śmierci.