Prawo powrotu

Prawo powrotu (heb. חוק השבות, chok ha-szwut) – prawo uchwalone przez Kneset (parlament Izraela) w 1950 r. (5710 r.)^[1], które daje Żydom możliwość imigracji i życia w Izraelu oraz uzyskania obywatelstwa. W 1970 r. prawem powrotu zostały również objęte osoby mające żydowskich przodków, ich małżonkowie, oraz osoby, które przeszły na judaizm.

Stanowi ono, że fundamentalnym prawem każdego Żyda jest możliwość alii, imigracji do państwa Izrael^[1]. Ustawa jest „wyrazem więzi między narodem Izraela a jego krajem”. „Powracającego” do Izraela Żyda traktuje się jak osobę, która – lub której przodkowie – znaleźli się poza swoim krajem, a teraz do niego „wracają”. W znaczeniu tej ustawy „Żydem jest ten, kto urodził się z matki Żydówki lub dokonał konwersji i nie jest wyznawcą innej religii”^[1]. Wykładnia ta różni się od zasad prawa religijnego (zob. Kto jest Żydem?)^[2].

Na mocy porozumienia między rządem Izraela a Agencją Żydowską ta ostatnia zajmuje się sprawami związanymi z imigracją do Izraela: sprawdzaniem kandydatów, doradztwem, formalnościami związanymi z absorpcją, kierowaniem do ośrodków dla imigrantów, szkół, miejsc pracy itp. Wysłannik Agencji Żydowskiej ds. imigracji, który rekomenduje kandydata na imigranta, przekazuje stosowny wniosek wraz ze swoją pisemną rekomendacją przedstawicielowi urzędowemu państwa Izrael.