Prefektura Italii (łac. praefectura praetorio Italiae, Illyrici et Africae) – jedna z czterech wielkich jednostek podziału terytorialnego w późnym okresie istnienia cesarstwa rzymskiego.
Prefektura została ustanowiona w 337 roku, dzieliła się na diecezje. Obejmowała, oprócz Italii, także zachodnie Bałkany, dolinę Dunaju oraz część północnej Afryki. Stolicą był Rzym, następnie Mediolan, a wreszcie Rawenna. W 361 została zniesiona, a w 375 ponownie ustanowiona.
Pomimo upadku Imperium na zachodzie, prefektura istniała nadal, gdyż germańscy władcy Italii pozostawili ze względu na wygodę rzymską administrację. Po wojnach Justyniana powróciła pod władzę Rzymu, ale już w 568 wyłamała się spod władzy Konstantynopola. Na terenie Italii ustanowiono wówczas Egzarchat Rawenny, o ograniczonym zasięgu terytorialnym.