Puchar Europy w hokeju na lodzie

Puchar Europy, także Puchar Europy Mistrzów Krajowych (ang. European Cup) – coroczne rozgrywki klubowe w hokeju na lodzie przeznaczone w każdym sezonie dla zespołów będących aktualnymi mistrzami w swoich państwach Europy. Puchar był rozgrywanych w latach 1965-1997^[1]. Był organizowany pod egidą organizacji IIHF.

Ideę tego współzawodnictwa zaproponował działacz IIHF, Günther Sabetzki. 23 października 1965 rozpoczęła się pierwsza edycja PE, w której uczestniczyło 14 mistrzów krajowych. Pierwsze trzy edycje wygrała czechosłowacka z Brna, aczkolwiek w tych latach w Pucharze nie uczestniczyli jeszcze przedstawiciele Związku Radzieckiego. Następnie rozpoczęła się wieloletnia, trwająca dwie dekady dominacja radzieckiej drużyny CSKA Moskwa, która od 1969 do 1990 zdobyła Puchar 20-krotnie i w tym czasie tylko dwa razy inne kluby sięgały po trofeum. Od sezonów 1965/1966 do 1976/1977 nie rozgrywano meczów o trzecie miejsce. W historii Pucharu trofeum zdobywały drużyny z czterech państw (Czechosłowacja, Związek Radziecki/Rosja, Szwecja i Finlandia).

Najbardziej utytułowanymi zawodnikami byli zawodnicy CSKA, Aleksiej Kasatonow, Wiaczesław Fietisow i Władisław Trietjak (13 tytułów, w tym pierwszy z nich osiągnął swój wyczyn w nieprzerwanej serii), Władimir Krutow i Siergiej Makarow (12 tytułów).

W późniejszym czasie niejako zastąpiły go: Europejska Hokejowa Liga rozgrywana w latach 1996-2000, Puchar Kontynentalny od 1997, a później także Puchar Mistrzów IIHF od 2005 i Hokejowa Liga Mistrzów w 2008.