R-36

R-36

Państwo	ZSRR
Producent	projekt: KB Jużnoje produkcja: Jużmasz
Inne nazwy	8K67, SS-9 Mod 1/Mod 2, Scarp 8K69, SS-9 Mod 3, Scarp 8K67P, SS-9 Mod 4, Scarp
Typ	ICBM
Przeznaczenie	strategiczne
Wyrzutnia	silos (gorący start)
Status	wycofany ze służby
Lata służby	dyżur bojowy: 8K67: 5 listopada 1966 8K69: 25 sierpnia 1969 wejście do służby: 8K67: 21 lipca 1967 8K69: 19 listopada 1968 8K67P: 26 października 1970 wycofanie ze służby: 1978–1983
Długość	31,7 metra
Średnica	3 metry
Masa startowa	183,9 tony
Napęd	dwustopniowy
Paliwo	ciekłe: 1,1-dimetylohydrazyna utleniacz: tetratlenek diazotu
Zasięg	8K67: 10 200 km 8K69: 40 000 km
Udźwig	3950–5825 kg
Naprowadzanie	autonomiczne bezwładnościowe
Celność	CEP: 1900 metrów Maksymalny błąd 5000 m
Głowica	8K67: pojedyncza lekka lub ciężka (10 Mt) 8K69: pojedyncza orbitująca 8K67P: 3 × 2–3 Mt MRV

R-36 (NATO: SS-9 Scarp) – radzieckie ciężkie dwustopniowe pociski balistyczne międzykontynentalnego zasięgu, przeznaczone do ataku na amerykańskie pola startowe pocisków ICBM. Konstrukcja pocisków zakładała możliwość pokonywania obrony antybalistycznej, toteż pociski 8K67 wyposażone były w głowice z ładunkiem termojądrowym o wielkiej mocy oraz penetration aids. W odmianie 8K69 pociski wyposażone były w głowicę dostarczaną na niską orbitę Ziemi (LEO), skąd metodą rażenia z orbity szczątkowej mogły razić cele z niechronionego kierunku. W odmianie 8K67P pociski przenosiły po trzy głowice MRV.

Stacjonujące w podziemnych silosach pociski o długości 31,7 metra i całkowitej masie startowej 183,9 tony napędzane były paliwem ciekłym, zaś ich dwa stopnie napędowe umożliwiały im atak na cele oddalone o 10 200 kilometrów, w odmianie zaś z głowicą orbitalną zasięg skutecznego ataku wynosił 40 000 kilometrów.

Pierwsze pociski R-36 pełniły dyżur bojowy od 5 listopada 1966 roku, mimo że oficjalnie zostały wprowadzone do służby 21 lipca 1967 roku. Pociski wszystkich trzech odmian zostały wycofane ze służby w latach 1978–1983 i zastąpione przez nowsze pociski typu R-36M.