Stalle – drewniane lub kamienne ławki ustawione w prezbiterium przy bocznych ścianach[1][2]. Często bardzo bogato zdobione rzeźbiarsko, malarsko lub intarsją, poprzedzielane na pojedyncze siedziska[2].
Miały zazwyczaj wysokie oparcia (zaplecki), często z baldachimem. Z przodu dostawione były obudowane klęczniki[1]. Siedzenia w stallach mogły być podnoszone lub umocowane na stałe[2]. W podnoszonych siedzeniach od spodu umieszczane były tzw. mizerykordie – wsporniki ułatwiające stanie podczas nabożeństw[2]. Wejścia do stalli zamykane były dekoracyjnymi bramkami. W czasie szczególnie uroczystych nabożeństw zdobione były dekoracyjnymi tkaninami[2].
Rozpowszechniły się w budownictwie sakralnym od początków średniowiecza do baroku. Przeznaczone były przede wszystkim dla duchownych (kanoników lub zakonników). Stalle występowały najczęściej w kościołach katedralnych, klasztornych i kolegiatach[1].