Stracone pokolenie

Stracone pokolenie (ang. Lost Generation) – nazwa pokolenia amerykańskich pisarzy, którzy dorastali podczas I wojny światowej. Termin został spopularyzowany przez Ernesta Hemingwaya, który użył go w jednym z dwóch kontrastujących epigrafów swojej powieści Słońce też wschodzi (1926). Hemingway przypisuje frazę Gertrudzie Stein, swojej ówczesnej mentorce. Do tego pokolenia zaliczają się artyści tacy jak Francis Scott Fitzgerald^[1], T.S. Eliot, James Joyce, Sherwood Anderson, John Dos Passos, John Steinbeck, William Faulkner, Waldo Peirce, Isadora Duncan, Abraham Walkowitz, Alan Seeger, Franz Kafka, Henry Miller, Aldous Huxley, Louis-Ferdinand Céline, Erich Maria Remarque oraz kompozytorzy Siergiej Prokofjew, Paul Hindemith, George Gershwin i Aaron Copland.