Super Nintendo Entertainment System

Ten artykuł od 2012-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Super Nintendo Entertainment System
(Super Famicom)

Wygląd konsoli
Typ	konsola gier wideo
Producent	Nintendo
Generacja	czwarta generacja
Premiera	Japonia: 21 listopada 1990[1] USA: 23 sierpnia 1991[1] Europa: 11 kwietnia 1992[1] Polska: 6 października 1994[2][3]
Nośniki danych	kartridż
Kontrolery	gamepad
Sprzedanych jednostek	49 milionów
Najlepiej sprzedawana gra	Super Mario World (razem z konsolą) – 20 milionów[4] Donkey Kong Country – 8 milionów[5]
Poprzednik	NES (Famicom)
Następca	Nintendo 64
Multimedia w Wikimedia Commons

Super Nintendo Entertainment System (w skrócie SNES i Super NES) – 16-bitowa konsola do gier, wydana w 21 listopada 1990 roku w Japonii^[1] i 6 października 1994 roku w Polsce^[3]. Konsola osiągnęła wielki sukces w Japonii (tam pod nazwą Super Famicom) oraz USA.

Był to następca NES-a/Famicoma, wykorzystujący nowe 16-bitowe podzespoły pozwalające na tworzenie bardziej zaawansowanych technicznie gier, z lepszą grafiką i dźwiękiem. Gry, podobnie jak w poprzednim modelu występowały w postaci kartridża, mogącego zawierać dodatkowe układy rozszerzające funkcje konsoli.

Konsola wydana pierwotnie w Japonii, została przemodelowana na rynek amerykański oraz w niemal niezmienionej zewnętrznie formie wydana w Europie. Konsola posiadała blokadę regionalną, uniemożliwiającą uruchomienie gier z innych regionów. Jednak była możliwość pominięcia tego problemu za pomocą specjalnego adaptera. W przypadku modeli amerykańskiego i japońskiego był nią jedynie kształt obudowy kartridża.

Konsola doczekała się szeregu nieoficjalnych emulatorów na różne platformy, w tym także na konsole stacjonarne jak PlayStation 2, GameCube oraz na urządzenia mobilne z systemem iOS, Android^[6]. Są to np. ZSNES, Snes9x czy higan. Dodatkowo na konsolach Wii oraz Wii U udostępniono usługę Virtual Console, umożliwiającą uruchamianie wybranych tytułów.