Syjonizm socjalistyczny

Syjonizm socjalistyczny (hebr. ציונות סוציאליסטית, tsionut sotsialistit), inaczej syjonizm pracy – główny nurt lewego skrzydła ruchu syjonistycznego. Przez wiele lat był główną tendencją w całym ruchu, jako ideologia dominująca w wielu organizacjach syjonistycznych. W przeciwieństwie do tzw. „syjonizmu politycznego”, stworzonego przez Theodora Herzla i popieranego przez Chaima Weizmana, syjonizm socjalistyczny odrzucał twierdzenie, iż państwo żydowskie może powstać w wyniku nakłonienia do jego powołania społeczności międzynarodowej lub mocarstwa takiego jak Wielka Brytania, Niemcy czy Imperium Osmańskie. Nurt ten postulował stworzenie państwa poprzez konstrukcję postępowego żydowskiego społeczeństwa żyjącego w wiejskich kibucach i moszawach, w którym znaczną rolę odgrywałby także miejski proletariat.

Syjonizm socjalistyczny (pracy) zyskiwał na popularności i w latach 30. XX wieku miał już więcej zwolenników niż „syjonizm polityczny”. Nurt ten zdominował wiele instytucji przedpaństwowej żydowskiej społeczności w Palestynie (jiszuw), zwłaszcza federację związków zawodowych Histadrut. Również Hagana – największa organizacja paramilitarna w Mandacie Palestyny była związana z syjonizmem socjalistycznym. Zwolennicy tej ideologii odegrali wiodącą rolę w wojnie arabsko-izraelskiej w 1948 roku, a później przez dekady zajmowali najbardziej eksponowane stanowiska w izraelskim wojsku.

Głównymi teoretykami syjonizmu robotniczego byli: Moses Hess, Nachman Syrkin, Dow Ber Borochow i Aharon Dawid Gordon, jak również Dawid Ben Gurion oraz Berl Katznelson.