System antybalistyczny A-35 Ałdan stworzono w latach 1960–71. W latach 1972–73 przeprowadzono próby państwowe. W 1974 roku przyjęto do próbnej eksploatacji w rejonie otaczającym Moskwę.
System składał się z podsystemu dowodzenia w skład, którego wchodziło:
W 1978 roku stworzono na jego bazie zmodernizowany system A-35M a cały system włączono do nowo utworzonego 9 Korpusu Obrony Przeciwrakietowej. Elementy systemu były na uzbrojeniu do 1990 roku. Wokoło Moskwy rozmieszczono główne i zapasowe stanowiska dowodzenia, dwa stanowiska AO-35 (każda z dwiema stacjami Dunaj-3. Stacje rozmieszczono w taki sposób, aby swymi sektorami obserwacji skierowane były na północną Europę i Arktykę, oraz na kierunku południowym w stronę Chin) oraz cztery samodzielne centra przeciwrakietowe po osiem wyrzutni i dwie stacje RKI-35 i jednej RKC-35. Cały system był w stanie zwalczać osiem pocisków balistycznych lub ich głowic jednocześnie.
Dane poszczególnych elementów:
Maksymalny zasięg dochodził do 350 km i prędkość 2 km/s. Głowica miała moc 1MT ładunku jądrowego.
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie piotrowski-2022-02