Szarytka morska

Szarytka morska

Halichoerus grypus[1]
(Fabricius, 1791)
Szarytka morska w fokarium Stacji Morskiej
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Infrarząd	Arctoidea
Parvordo	płetwonogie
Rodzina	fokowate
Rodzaj	Halichoerus Nilsson, 1820[2]
Gatunek	szarytka morska
Synonimy
Rodzaju: Halychoerus Boitard, 1842[3] Gatunku: Phoca grypus Fabricius, 1791[4] Halichoerus griseus Nilsson, 1820[5] Phoca halichoerus Thienemann, 1824[6] Halichoerus macrorhynchus Hornschuch & Schilling, 1851[7] Halichoerus pachyrhynchus Hornschuch & Schilling, 1851[7] Halichoerus grypus var. baltica Nehring, 1886[8]
Podgatunki[9][10]
H. g. grypus (Fabricius, 1791) H. g. atlantica Nehring, 1886[8]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[11]
najmniejszej troski
Zasięg występowania
Szarytka morska – zasięg[12].
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Szarytka morska^[13][14], foka szara^[15] (Halichoerus grypus) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny fokowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju szarytka (Halichoerus)^[13][16]. Dorosłe samce osiągają długość rzędu 2,3 metra przy masie ciała 170–310 kg, zaś samice do około 2 metrów przy masie ciała 105–186 kg^[17]. Szarytka morska wiedzie wodno-lądowy tryb życia^[18] i jest gatunkiem typowym dla strefy przybrzeżnej^[19]. Podstawą diety szarytki są ryby, zarówno pelagiczne, jak i denne. Żywi się także skorupiakami, kałamarnicami i ośmiornicami^[20] a okazjonalnie także ptakami^[18]. H. grypus zamieszkuje zachodnie i wschodnie części północnego Atlantyku oraz wody Morza Bałtyckiego^[11]. W związku z tym, że typ nomenklatoryczny pochodził z populacji zamieszkującej basen Morza Bałtyckiego, to za podgatunek nominatywny uznać należy podgatunek bałtycki i oznaczać go priorytetową nazwą H. grypus grypus (Fabricus, 1791)^[10]. Szarytka jest jednym z trzech gatunków ssaków z rodziny fokowatych zamieszkujących Morze Bałtyckie^[18][17]. Istniejące w przeszłości kolonie szarytek zasiedlających południowy pas wybrzeża Bałtyku od Niemiec po Litwę przestały istnieć^[19]. Płetwonogie te tworzą tam jedynie niewielkie skupiska^[20]. Z tego powodu zlokalizowana w Helu Stacja Morska Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego prowadzi prace badawcze ukierunkowane na przygotowania do eksperymentalnej hodowli i restytucji foki szarej do Zatoki Gdańskiej^[21][22]. Działania Stacji mają wymiar międzynarodowy^[23][19].