Szmita

Ten artykuł od 2012-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Szmita (hebr. שמיטה) – rok szabatowy w judaizmie przypadający co siedem lat. Rok następujący po co siódmym roku szabatowym (czyli co pięćdziesiąt lat) jest Rokiem Jubileuszowym.

Z latami szabatowymi i jubileuszowymi związane są pewne ograniczenia i nakazy wynikające z Tory. Są to:

• zakaz uprawiania ziemi i zbierania plonów
• nakaz darowania długów
• w roku jubileuszowym dodatkowo powrót ziemi do pierwotnych właścicieli i uwolnienie niewolników

Zalecenia te są wyrazem wiary, że ziemia i wszelki obrót towarami przynależą Bogu, a człowiek jest tylko przejściowym posiadaczem. Nakazy dotyczą tylko Żydów. Mimo to bezwzględna konieczność ścisłego przestrzegania Prawa powodowała poważne komplikacje w życiu społecznym i gospodarczym żydów. W sukurs przyszli rabini tworzący talmudyczną halachę, czyli określający w praktyce sposób postępowania tak, aby Prawo zostało zachowane. Często interpretacje te są dość pokrętne i spotykały się z zarzutami kpin z Tory ze strony zwolenników najbardziej ortodoksyjnych odłamów judaizmu. Również dla przeciwników judaizmu były podstawą do zarzucania żydom dwulicowości. W rzeczywistości stanowią konieczność w sytuacji religii, której podstawową zasadą i wyróżnikiem jest stosowanie się do religijnych norm postępowania, a normy te w zderzeniu z rzeczywistością prowadzić mogą do marginalizacji ją wyznających. Karą za nieprzestrzeganie roku szabatowego jest wygnanie.