Szop pracz

Szop pracz

Procyon lotor[1]
(Linnaeus, 1758)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Rodzina	szopowate
Rodzaj	szop
Gatunek	szop pracz
Synonimy Ursus lotor Linnaeus, 1758[2] Lotor vulgaris Tiedeman, 1808[2] Procyon annulatus G. Fisher, 1814[2] Procyon hernandezii Wagler, 1831[2] Procyon brachyurus Wiegmann, 1837[2] Procyon obscurus Wiegmann, 1837[2] Procyon nivea Gray, 1837[2] Procyon psora Gray, 1842[2] Procyon gularis Smith, 1848[2] Procyon maynardi Bangs, 1898[2] Procyon pallidus Merriam, 1900[2] Procyon simus Gidley, 1906[2] Procyon proteus Brass, 1911[2] Procyon hudsonicus Brass, 1911[2] Procyon pumilus Miller, 1911[2]
Podgatunki P. l. lotor (Linnaeus, 1758) P. l. auspicatus Nelson, 1930 P. l. elucus Bangs, 1898 P. l. excelsus Nelson i Goldman, 1930 P. l. fuscipes Mearns, 1914 P. l. gloveralleni Nelson i Goldman, 1930 P. l. grinnelli Nelson i Goldman, 1930 P. l. hernandezii (Wagler, 1831) P. l. hirtus Nelson i Goldman, 1930 P. l. incautus Nelson, 1930 P. l. inesperatus Nelson, 1930 P. l. insularis Merriam, 1898 P. l. litoreus Nelson i Goldman, 1930 P. l. marinus Nelson, 1930 P. l. maynardi Bangs, 1898 P. l. megalodous Lowery, 1943 P. l. minor G. S. Miller P. l. pacificus Merriam, 1899 P. l. pallidus Merriam, 1900 P. l. psora (Gray, 1842) P. l. pumilus Miller, 1911 P. l. simus Gidley, 1906 P. l. vancouverensis Nelson i Goldman, 1930
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania
zasięg pierwotny      populacje introdukowane
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Szop pracz^[4][5], szop amerykański^[6] (Procyon lotor) – gatunek średnich rozmiarów ssaka z rodziny szopowatych (Procyonidae) pochodzący z Ameryki Północnej. Największy przedstawiciel rodziny szopowatych, o ciele długości od 40 do 70 cm i masie 3,5–9 kg, zazwyczaj aktywny w nocy. Szop jest wszystkożerny, a jego pokarm to 40% bezkręgowce, 33% – rośliny i 27% – kręgowce. Sierść szopa o szarym kolorze w 90% składa się z gęstego podszerstka, który chroni przed zimnem. Najbardziej charakterystyczne cechy szopa pracza to niezwykle zręczne przednie łapy i czarny wzór maski wokół oczu; są one elementami mitologii kilku szczepów Indian. Szopy znane są z inteligencji; badania wykazują, że zwierzęta te przechowują w pamięci rozwiązania zadań nawet przez trzy lata.

Pierwotne miejsca występowania szopa pracza to lasy liściaste i mieszane Ameryki Północnej, jednak dzięki dużej zdolności adaptacji zwierzęta te przystosowały się do życia na terenach górskich i mokradłach słonych, a także na obszarach zurbanizowanych, gdzie bywają uważane za szkodniki. Na skutek ucieczek z ludzkich domów i przeprowadzanych w połowie XX wieku introdukcji szopy spotyka się również w kontynentalnej Europie, w rejonie Kaukazu i w Japonii.

Przez długi czas uważano, że szopy pracze prowadzą typowo samotniczy tryb życia, lecz istnieją dowody, że zwierzęta te angażują się w różne zachowania społeczne zależnie od płci. Spokrewnione samice często żyją na wspólnym terytorium, a niespokrewnione samce łączą się w grupy do maksymalnie czterech osobników, aby wspólnie bronić się przed intruzami – przeważnie obcymi samcami podczas okresu godowego. Rozmiar areału osobniczego jest sprawą indywidualną i wynosi od 3 ha dla żyjących w mieście samic, do 50 km² w przypadku samców żyjących na prerii. Wiosną, po trwającej około 65 dni ciąży, samica rodzi od dwóch do pięciu młodych, którymi opiekuje się do późnej jesieni. Mimo że szopy żyjące w niewoli mogą osiągnąć wiek ponad 20 lat, średnia długość życia na wolności wynosi od 1,8 do 3,1 roku. Na terenach zamieszkałych przez ludzi głównymi przyczynami śmierci szopów praczy są polowania i wypadki drogowe. Polska nazwa gatunkowa pochodzi od charakterystycznego „płukania pokarmu” – zachowania, które zaobserwowano jedynie w niewoli.