Tasiemczyca

Tasiemczyca

tæniasis
Cykl życiowy tasiemca nieuzbrojonego (T. saginata) oraz uzbrojonego (T. solium)
Specjalizacja	parazytologia
Czas trwania	do 25 lat (nieleczona)
Leki	prazykwantel
Czynnik chorobotwórczy
Nazwa	Taenia saginata Taenia solium
Epidemiologia
Droga szerzenia	pokarmowa
Prawo
Przymusowe leczenie	tak
Klasyfikacje
ICD-11	1F76
ICD-10	B68
DiseasesDB	12875
MedlinePlus	001391
MeSH	D013622
Multimedia w Wikimedia Commons

Tasiemczyca, tenioza (łac. tæniasis, Taenia ‘tasiemiec’) – pasożytnicza choroba odzwierzęca przewodu pokarmowego wywoływana przez tasiemca nieuzbrojonego (Taenia saginata) lub tasiemca uzbrojonego (T. solium). W przypadku tego drugiego gatunku pasożyta żywicielem ostatecznym, poza człowiekiem, mogą być również gibbony oraz pawiany.

Formą inwazyjną obu jest wągier (łac. cysticercus). Zakażenie następuje drogą pokarmową, poprzez spożycie wołowiny lub wieprzowiny zawierającej wągry. Żywicielem pośrednim tasiemca nieuzbrojonego jest przeważnie bydło domowe, choć niekiedy mogą być nim także inne zwierzęta trawożerne (renifery, antylopy, żyrafy lub wielbłądy). Dla tasiemca uzbrojonego żywicielem pośrednim zazwyczaj jest świnia domowa, choć może być nim również dzik, niedźwiedź brunatny, niektóre małpy wąskonose i szerokonose, a nawet sam człowiek, jeżeli jest zakażony wągrzycą (autoinwazja). Jeżeli w wyniku antyperystaltyki człony maciczne tasiemca dostaną się do żołądka i uwolnią w nim onkosfery z jaj, zjawisko to określa się jako autoendoinwazja.

Skutecznym lekiem na tasiemczycę jest prazykwantel, podawany w jednorazowej dawce 10–15 mg/kg masy ciała. Pasożyty wydalane są zazwyczaj kilka godzin po jego przyjęciu. Potwierdzeniem powodzenia terapii jest niewydalanie członów tasiemca przez co najmniej 4 miesiące.