Tauhid

Tauhid, Tawhid (arab. توحيد IPA: tauħiːd) – jednym z fundamentalnych dogmatów islamu jest jedyność Boga nadająca islamowi szczególnego charakteru oraz wskazująca jego wyznawcom określony cel.^[1] Jest to muzułmańskie pojęcie monoteizmu. Jego przeciwieństwem jest bałwochwalstwo (szirk).

Tauhid oznacza istnienie Boga oraz jego jedyność, wyłączność stwarzania, kierowania i pełnię władzy. Bóg jest stwórcą, przyczyną dobrobytu i tym, który wszystkim kieruje. Tauhid oznacza też wspólne pochodzenie i równość ludzi we wszystkich aspektach życia. Ponieważ Bóg uczynił człowieka swoim następcą na Ziemi, człowiek ma rządzić zgodnie z jego nakazami zachowując posłuszeństwo jego woli.

Ponieważ koncepcja islamu wypływa z dogmatu jedyności Boga, który przedstawia życie człowieka jako bezpośredni stosunek pomiędzy Bogiem a ludźmi w oparciu o to, że życie ziemskie jest egzaminem dla nich w czynieniu dobra, nie ma możliwości istnienia podziałów opartych na kolorze skóry, używanym języku, rasie czy też bogactwie. Oznacza to, że własność należy do Boga i w związku z tym nie mogą istnieć przedsiębiorstwa, które grożą zniewoleniu ludzi, gdyż jest to sprzeczne z wolą Boga.

Jedyność (tauhid) ustanawia silne podstawy dla społeczności ludzkiej, opierające się na odpowiedzialności jednostki, będącej zastępcą Boga i dlatego różnice pomiędzy ludźmi i społecznościami są określone przez praktyczne działanie jednostki, a nie w zależności od stanowiska czy pozycji. Zasada jedyności (tauhid) daje również człowiekowi wolność wyboru postępowania i samookreślenia, oprócz tego, że jest ona fundamentem, na którym opiera się tolerancja religijna pomiędzy muzułmanami i innymi narodami ziemi.

Według tauhid Bóg (Allah) jest wyłącznie jeden i nie ma on sobie równych. Sura Koranu, która opisuje tauhid brzmi: W Imię Boga Miłosiernego, Litościwego 1. Mów: "On - Bóg Jeden, 2. Bóg Wiekuisty! 3. Nie zrodził i nie został zrodzony! 4. Nikt Jemu nie jest równy!"^[2].

Kolejnymi terminami, które tworzą fundament wiary muzułmańskiej są: risala i achira.