Teoria pola (psychologia)

Teoria pola (psychologicznego), zwana inaczej psychologią topologiczną – została stworzona przez Kurta Lewina (1890–1947) w 1936 roku. Opisuje ona zależności między polem psychicznym jednostki a środowiskiem zewnętrznym, z którym tworzy ona całość. Zachowanie jest funkcją pola istniejącego w tym czasie, kiedy to zachowanie występuje. Analiza rozpoczyna się od sytuacji jako całości, w której zostają wyróżnione części składowe. Konkretną osobę w konkretnej sytuacji można przedstawić w formie matematycznej. Lewin kładzie także nacisk na podstawowe siły (potrzeby) jako wyznaczniki zachowania i wyraża swą preferencję dla psychologicznego opisu pola, w odróżnieniu od opisów fizycznych czy fizjologicznych. Pole definiuje jako "ogół współistniejących faktów, które są pojmowane jako wzajemnie uzależnione od siebie" (Lewin, 1951, s. 240; za: "Teorie osobowości" Lindzey, Hall, 1998). W celu przedstawienia pojęć dynamicznych, Lewin wynalazł nowy rodzaj przestrzeni, który nazwał hodologiczną. Właściwości przestrzeni hodologicznej Lewin wyraża za pomocą grafów liniowych. Pojęcia dynamiczne tworzą psychologię wektorową. Pojęcia strukturalne przedstawia w kategoriach topologicznych.