Tetrachloroeten
|
Nazewnictwo
|
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
tetrachloroeten
|
Inne nazwy i oznaczenia
|
tetrachloroetylen, czterochloroetylen, perchloroetylen, perchloroeten, czterochlorek etylenu, PCE, PER
|
|
Ogólne informacje
|
Wzór sumaryczny
|
C2Cl4
|
Inne wzory
|
Cl 2C=CCl 2
|
Masa molowa
|
165,82 g/mol
|
Wygląd
|
bezbarwna ciecz o eterycznym zapachu[1]
|
Identyfikacja
|
Numer CAS
|
127-18-4
|
PubChem
|
31373
|
|
InChI
|
InChI=1S/C2Cl4/c3-1(4)2(5)6
|
InChIKey
|
CYTYCFOTNPOANT-UHFFFAOYSA-N
|
|
Właściwości
|
|
Gęstość
|
1,6230 g/cm³ (20 °C)[2]; ciecz
|
|
Rozpuszczalność w wodzie
|
0,273 g/kg (0 °C)[4] 0,286 g/kg (20 °C)[4] 0,380 g/kg (80 °C)[4]
|
w innych rozpuszczalnikach
|
mieszalny z etanolem, eterem dietylowym i benzenem[2]
|
|
Temperatura topnienia
|
−22,2 °C[2]
|
Temperatura wrzenia
|
121,2 °C[2]
|
logP
|
3,4[3]
|
Współczynnik załamania
|
1,5059 (589 nm, 20 °C)[2]
|
Lepkość
|
0,844 mPa·s[5]
|
|
|
Niebezpieczeństwa
|
Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Alfa Aesar [dostęp 2016-08-14]
|
|
Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
|
Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[6]
|
|
|
Zwroty H
|
H351, H411
|
Zwroty P
|
P281, P273, P308+P313, P391, P405, P501[1]
|
|
Europejskie oznakowanie substancji
|
oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne
|
Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI[6]
|
|
|
Szkodliwy (Xn)
|
Groźny dla środowiska (N)
|
|
|
Zwroty R
|
R40, R51/53
|
Zwroty S
|
S2, S23, S36/37, S61
|
|
Numer RTECS
|
KX3850000
|
Dawka śmiertelna
|
LD50 2629 mg/kg (szczur, doustnie)[3]
|
Stężenie śmiertelne
|
LC50 34,2 g/m³ (szczur, inhalacja, 8 h)[3]
|
|
Podobne związki
|
Podobne związki
|
tetrachloroetan, dichloroeten, trichloroeten, tetrafluoroeten, tetrajodoeten, tetrabromoeten
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
Tetrachloroeten, tetrachloroetylen, Cl
2C=CCl
2 – organiczny związek chemiczny, pochodna etenu całkowicie podstawiona chlorem (perchloroeten). Jest bezbarwną cieczą o słodkim zapachu. Stosowany do „suchego” prania chemicznego, jako wywabiacz plam i rozpuszczalnik.
Jest prawdopodobnie rakotwórczy dla ludzi (grupa 2A według Międzynarodowej Agencji Badań nad Rakiem)[7].
W 1922 roku amerykański lekarz weterynarii, Maurice C. Hall, wykazał skuteczność tetrachloroetylenu w leczeniu ancylostomozy powodowanej przez infestację tęgoryjcem. Terapia tetrachloroetylenem odegrała istotną rolę w zwalczaniu tęgoryjca w Stanach Zjednoczonych i za granicą. Innowacja Halla została okrzyknięta przełomem w dziedzinie medycyny tropikalnej[8][9][10].
- ↑ a b Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie Alfa
BŁĄD PRZYPISÓW
- ↑ a b c d e Haynes 2014 ↓, s. 3-496.
- ↑ a b c Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie CID
BŁĄD PRZYPISÓW
- ↑ a b c Haynes 2014 ↓, s. 5-186.
- ↑ a b Haynes 2014 ↓, s. 15-21.
- ↑ a b Tetrachloroeten, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2016-08-14] (ang.).
- ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie IARC
BŁĄD PRZYPISÓW
- ↑ Maurice C. Hall [online], www.nal.usda.gov [dostęp 2022-04-08] .
- ↑ United States Congress House Committee onU.S.C.H.C. Appropriations United States Congress House Committee onU.S.C.H.C., Hearings, Reports and Prints of the House Committee on Appropriations, U.S. Government Printing Office, 1970 [dostęp 2022-04-08] (ang.). Brak numerów stron w książce
- ↑ Maurice Hall finds hookworm cure 1922, „Daily News”, New York, New York, 19 czerwca 1922, s. 9 [dostęp 2022-04-08] .