Tocharowie

Ten artykuł od 2020-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Tocharowie (stgr. Τόχαροι Tócharoi, łac. Tochari) – w starożytności indoeuropejska grupa plemion, posługująca się językami tocharskimi.

Wspomniani przez pisarzy antycznych, m.in. przez Strabona i Pliniusza Starszego. Zajmowali się pasterstwem, uprawą roli, rzemiosłem i handlem. Trwają spory co do ich identyfikacji etnicznej – przez część badaczy identyfikowani są ze znanym z przekazów chińskich plemieniem Yuezhi. W drugiej połowie II wieku p.n.e. (ok. 130 roku p.n.e.) opanowali Baktrię, a w I wieku p.n.e. wspólnie z Kuszanami założyli w Azji Środkowej silne państwo, które przetrwało do IV–V wieku.

Języki tocharskie, należące do indoeuropejskiej grupy kentum, były używane na terenach wschodniego Kazachstanu i północno-zachodnich Chin (aż po Gobi) do VII w. n.e., kiedy zostały wyparte całkowicie przez język ujgurski. Tocharowie – obok Ujgurów – stanowią główną grupę etniczną, od której pochodzą dzisiejsi mieszkańcy zachodnich Chin, zwłaszcza regionu autonomicznego Sinciang^{[potrzebny przypis]}.