Tuba wagnerowska

Ten artykuł od 2011-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Tuba wagnerowska

ang. Wagner tuba

Klasyfikacja naukowa

423.231-12 Aerofon piszczałkowy (instrument dęty właściwy)

Klasyfikacja popularna

dęty blaszany

Tuba wagnerowska – instrument muzyczny dęty blaszany.

Richard Wagner, któremu w tetralogii Pierścień Nibelunga (wykonanej po raz pierwszy w 1876 roku) potrzebne było uroczyste, nieznanej dotąd jakości brzmienie – zasugerował Adolfowi Saxowi zbudowanie instrumentu pośredniego pomiędzy rogiem a tubą. Instrument ten posiadał kształt tuby – lejkowaty ustnik – podobny do stosowanego w rogu i cztery wentyle przeznaczone do obsługiwania lewą ręką, ponieważ na tych tubach grali waltorniści.

Wagnerowski „kwartet” tub składał się z dwóch instrumentów tenorowych odpowiadających wielkością rogom B (skala B1 – f²) oraz dwóch instrumentów basowych odpowiadających rogom F (skala H2 – g¹). Notacja partii na te instrumenty nie zawsze jest konsekwentna nawet u samego Wagnera. Innowacja Wagnera nie znalazła tak wielu naśladowców. Do wybitnych kompozycji okresu postwagnerowskiego wykorzystujących tuby wagnerowskie należą:

• Anton Bruckner – VII Symfonia (1883),
• Felix Draeseke – Symfonia tragica (1886),
• Richard Strauss – opera Elektra (1909),
• Richard Strauss – Symfonia alpejska (1911-1915).