Ultrafiolet, nadfiolet, promieniowanie ultrafioletowe, promieniowanie nadfioletowe (skrót UV) – promieniowanie elektromagnetyczne o długości fali od 10 nm do 400 nm[1] (niektóre źródła za ultrafiolet przyjmują zakres 100–400 nm[2]), niewidzialne dla człowieka. Promieniowanie ultrafioletowe są to fale krótsze niż promieniowanie widzialne i dłuższe niż promieniowanie rentgenowskie. Zostało odkryte niezależnie przez niemieckiego fizyka, Johanna Wilhelma Rittera[3], i brytyjskiego chemika, Williama Hyde’a Wollastona, w 1801 roku[4].
Słowo „ultrafiolet” utworzone jest z łacińskiego słowa ultra (ponad, poza, dalej, więcej) i wyrazu „fiolet”, oznaczającego barwę o najmniejszej długości fali w świetle widzialnym. Dawniej było nazywane promieniowaniem pozafiołkowym[5] lub nadfiołkowym.
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie encyPWN
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie iso
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie Ritter
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie Wollaston
<ref>
. Brak tekstu w przypisie o nazwie Wojtusiak