V8 (silnik)

Ten artykuł dotyczy silnika spalinowego. Zobacz też: V8 (silnik JavaScript).

V8 – oznaczenie silnika widlastego o ośmiu cylindrach umieszczonych w dwóch rzędach w skrzyni korbowej – kąt rozwarcia między nimi wynosi najczęściej 90°, istnieją także konstrukcje o mniejszym rozwarciu. Wszystkie osiem tłoków przekazuje siłę nacisku na wspólny wał korbowy^[1]. Niektóre z możliwych kolejności zapłonu dla czterosuwowego silnika V8 to 1-5-4-8-6-3-7-2^[2], 1-5-4-2-6-3-7-8 (Ford), 1-3-7-2-6-5-4-8 (Ford), 1-8-4-3-6-5-7-2 (Chevrolet Small Block i Big Block), 1-8-7-2-6-5-4-3 (Chevrolet LS Engine).

W najprostszej postaci są to dwie jednostki R4 dzielące wspólny wał korbowy. Rozwiązanie to dzieli jednak wady mniejszych silników R4 związane z wyważeniem jednostki – wraz ze wzrostem pojemności skokowej wzrastają drgania generowane w związku z siłami drugiego rzędu. Z tego powodu od lat 20. XX wieku stosuje się bardziej skomplikowane wały korbowe z wykorbieniami o dwóch płaszczyznach (ang. crossplane) wyposażone w przeciwciężary. Dzięki temu motor V8 pracuje płynniej niż V6 będąc tańszym niż V12. Większość silników V8 stosowanych w sporcie samochodowym wykorzystuje jednak płaski wał korbowy (ang. flat-plane), co pozwala na szybsze przyspieszanie i efektywniejszą pracę układu wydechowego^[3].

Amerykańskie silniki V8 były używane jako podstawowe jednostki napędowe tzw. „muscle cars” (Chevrolet Chevelle, Dodge Charger), jednak z powodzeniem są wykorzystywane również w pojazdach użytkowych, np. typu pick-up. W Europie silniki V8 są stosowane przez producentów samochodów luksusowych i sportowych: m.in. Aston Martin, Audi, BMW, Ferrari, Jaguar, Mercedes-Benz, Porsche.

Produkcję seryjną silników V8 w USA jako pierwszy producent na świecie rozpoczął w 1914 roku Cadillac (Typ 51). Większość silników, tak jak pierwsze silniki, posiadają cylindry nachylone pod kątem 90°.