WCDMA

WCDMA (wideband code-division multiple access) – technika związana z dostępem do sieci radiowej stosowana w sieciach komórkowych budowanych w standardzie UMTS. Jej specyfikacja opublikowana w 1999 roku stała się podstawą do budowy wielu sieci, które umożliwiały osiągnięcie przepływności danych na poziomie 384 kbit/s (uwzględniona w tej specyfikacji opcja 2 Mb/s nigdy nie została zaimplementowana). Obecnie w wielu sieciach UMTS, na bazie interfejsu WCDMA wprowadza się technikę high-speed packet access (HSPA), która oferuje użytkownikom transfer danych z maksymalną teoretyczną przepływnością 21,6 Mb/s w stronę terminala i 5,6 Mb/s w stronę stacji bazowej (obecnie tylko niektóre sieci oferują taki transfer).

Główna idea techniki WCDMA związana jest z użyciem wspólnego kanału transmisyjnego o szerokości 5 MHz dla wielu jednoczesnych transmisji (które są rozpraszane w całym, około pięciomegahercowym paśmie). Dla potrzeb komunikacji operator musi zdefiniować dwa takie zakresy częstotliwości – jeden do transmisji z terminali do stacji bazowej (uplink), drugie dla transmisji ze stacji bazowej w kierunku terminali (downlink) (jeśli operator jest w posiadaniu odpowiednio dużego zakresu częstotliwości, może zdefiniować więcej takich par).

Dostęp do sieci radiowej na bazie techniki WCDMA został w roku 1998 zgłoszony przez Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI) jako propozycja do rodziny systemów 3G (IMT-2000) definiowanej przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny (ITU). Od roku 1999 specyfikacje rozwijane są przez 3rd Generation Partnership Project (3GPP). Pierwsza sieć komórkowa (FOMA) używająca techniki WCDMA została zbudowana w roku 2001 przez operatora NTT docomo. W drugim kwartale 2009 roku technika ta była wdrożona w 290 sieciach w 120 krajach^[1], dzięki czemu jest to najpopularniejsze rozwiązanie stosowane w sieciach trzeciej generacji.

Pojęcie WCDMA stosuje się także jako nazwę standardu sieci komórkowych (sieci WCDMA), które umożliwiają transmisję dzięki użyciu tej techniki.