Wdowa (ang. widow) – błąd typograficzny polegający na pozostawieniu bardzo krótkiego wiersza tekstu (zazwyczaj pojedynczego wyrazu lub jego części) na końcu akapitu[1].
Ilość tekstu w ostatnim wierszu akapitu powinna wynosić przynajmniej dwukrotność szerokości jego wcięcia akapitowego[2]. Gdy jest ona mniejsza, tworzy złudzenie pustego wiersza między akapitami, a gdy stanowi ostatni wiersz danego łamu, optycznie skraca go względem sąsiadujących[1].
W celu zlikwidowania wdowy w akapicie należy przesunąć miejsca dzielenia znajdujących się w nim wyrazów lub zmienić jego parametry trackingu, tak by „wciągnąć” zbyt krótki fragment tekstu do poprzedniego wiersza. Jeśli wdowa znajduje się w ostatnim wierszu łamu, takie rozwiązanie doprowadziłoby do powstania szewca. W takim przypadku używa się trackingu do rozrzedzenia tekstu w akapicie i wydłużenia jego ostatniego wiersza[1].
W przeciwnym przypadku – bardzo długiego ostatniego wiersza akapitu, po którym pozostaje przestrzeń węższa od stopnia pisma wyrażonego w punktach – taki wiersz powinno się „dociągnąć” do krawędzi łamu[2].
Wdową nazywa się czasem błędnie samotny ostatni wiersz akapitu, który podczas błędnego formatowania tekstu znalazł się na następnej stronie dokumentu. Poprawną nazwą dla tego błędu jest bękart[3].
- ↑ a b c James Felici, Kompletny przewodnik po typografii, Gdańsk: słowo/obraz, 2006, s. 175–176, 358, ISBN 978-83-89945-15-0.
- ↑ a b Adam Wolański, Edycja tekstów, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 26, ISBN 978-83-01-15623-7.
- ↑ Jacek Mrowczyk, Niewielki słownik typograficzny, Gdańsk: Czysty Warsztat, 2008, s. 111, ISBN 978-83-89945-20-4.