Wieczna zmarzlina (inny tytuł Wieczna marzłoć; tyt. oryg. Permafrost) – opowiadanie Rogera Zelazny’ego, otwierające zbiór Mróz i ogień. Zostało ono wydane po raz pierwszy w kwietniu 1986 roku w magazynie Omni, a rok później nagrodzone nagrodą Hugo.
Jego geneza sięga pobytu autora w Zatoce Lodowców w maju 1980 roku, kiedy to pojawiły się pierwsze zamysły opowiadania. Miesiąc później Roger Zelazny brał udział jako gość honorowy w konwencie Westercon w Los Angeles, skąd pojechał wynajętym samochodem w podróż w głąb Baja California, aż do San Q. Podczas pobytu w starym hotelu Zelazny miał wrażenie, że jest tam praktycznie sam. Na to wrażenie nałożyły się wspomnienia z lodowca oraz odbytej na konwencie dyskusji o sztucznej inteligencji. Katalizatorem do napisania opowiadania stała się kłótnia pomiędzy pewną parą, której świadkiem był po powrocie, na lotnisku w Los Angeles - jednak zaczął je pisać dopiero 2 lata później.
Wieczna Zmarzlina została ukończona na dwa dni przed konwentem w Taos, na którym po raz pierwszy została przeczytana, a Roger Zelazny dokonywał drobnych korekt już w trakcie czytania. Następnego dnia zadzwoniła do niego Ellen Datlow – redaktorka magazynu Omni zainteresowana kupnem opowiadania.
Z powodu opóźnienia technicznego opowiadanie ukazało się drukiem dopiero w kwietniu 1986 roku, natomiast rok później (zgodnie z zapowiedzią George’a R.R. Martina, przyjaciela Rogera, który usłyszał opowiadanie w Taos) zostało ono nagrodzone nagrodą Hugo. Ponieważ Zelazny nie mógł pojechać na konwent do Anglii, nagrodę odebrała w jego imieniu Ellen Datlow, a Melinda Snodgrass przywiozła mu ją do Nowego Meksyku.