Wistilia

Wistilia – Rzymianka niskiego pochodzenia, żyjąca w I wieku n.e., której dzieci i wnukowie osiągnęły wysokie stanowiska i weszły w związki rodzinne z przedstawicielami panujących dynastii. Jej córka Milonia Cezonia i wnuczka Domicja Longina zostały cesarzowymi.

Tacyt, omawiając uchwałę senatu skierowaną przeciwko rozwiązłości, zabraniającą uprawiania prostytucji kobietom, których dziad, ojciec lub mąż należeli do stanu ekwickiego, przytacza przykład Wistilii: Wistilia zgłosiła się przed edylami jako publiczna nierządnica, bo zgodnie ze zwyczajem przyznanie się do rozwiązłości było dostateczną karą. Senat zażądał od jej męża, Tytydiusza Labeona, zastosowania przewidzianych nowym prawem kar, a gdy ten zasłaniał się tym, że nie upłynął jeszcze sześćdziesięciodniowy okres na podjęcie decyzji, Wistilia została skazana na wygnanie na wyspę Seryfos^[1].

Miała mężów: Glicjusza, Pomponiusza Sekundusa, Orficjusza, Suilliusza Rufusa, Gnejusza Domicjusza Korbulona, Miloniusza oraz Tytydiusza Labeona.