Witka

Witka

Kontynent	Europa
Państwo	Czechy (kraj liberecki)  Polska
Rzeka
Długość	51,9 km
Powierzchnia zlewni	331 km²
Źródło
Miejsce	Góry Izerskie
Wysokość	847 m n.p.m.
Współrzędne	50°50′36″N 15°16′27″E/50,843333 15,274167
Ujście
Recypient	Nysa Łużycka
Miejsce	Radomierzyce
Współrzędne	51°02′59″N 14°57′51″E/51,049722 14,964167
Położenie na mapie kraju libereckiego źródło ujście
Położenie na mapie Sudetów źródło ujście

Witka (czes. Smědá, niem. Wittig) – rzeka w Czechach i w Polsce o długości 51,9 km (w granicach Polski – 5,9 km) i powierzchni dorzecza 331 km² (w granicach Polski – 60 km²), prawy dopływ Nysy Łużyckiej.

Rzeka wypływa z trzech potoków źródliskowych w Górach Izerskich: Bílá Smědá, Černá Smědá, Hnědá Smědá, w Czechach. Za główny potok źródliskowy uważa się Bílá Smědá wypływający z torfowisk między Smiedawską Górą a Izerą.

Na mocy postanowień kongresu w Wiedniu z 1815 roku, Witka stała się granicą pruskiego Śląska i saskich Górnych Łużyc. Formalnie granica istniała do końca 1918 roku, jednakże od 1871 miała znaczenie symboliczne, ponieważ po zjednoczeniu Niemiec oba królestwa stanowiły część jednego Cesarstwa Niemieckiego. Współcześnie, od wsi Ostróżno do ujścia potoku Boreczek, jest rzeką graniczną pomiędzy Polską a Republiką Czeską. Przepływa przez Jezioro Witka, a do Nysy Łużyckiej uchodzi we wsi Radomierzyce tuż obok pałacu.

Końcowy odcinek rzeki w granicach Czech tworzy rezerwat przyrody Meandry Smědé (meandry Witki) chroniący naturalny krajobraz doliny rzecznej, bogatą roślinność zakoli oraz podmokłe lasy łęgowe.

Polską nazwę Witka wprowadzono urzędowo zarządzeniem w 1951 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Wittig^[1].