Wodewil

Wodewil (fr. vaudeville) – muzyczna forma dramatyczna^[1] o komicznym charakterze^[2], powstała we Francji w okresie baroku^[3], łącząca tekst komediowy z piosenkami. Wodewil wpłynął na rozwój opery komicznej^[2].

Wodewile komponował m.in. Jean-Jacques Rousseau (Le devin du village)^[4], Christoph Willibald Gluck (L'île de Merlin, La fausse esclave, Cythère assiegée)^[2] i Maciej Kamieński (Nędza uszczęśliwiona)^[5]. Twórcą librett do wodewili był m.in. Charles-Simon Favart^[2]. W Polsce wodewil był główną muzyczną formą dramatyczną tworzoną w epokach klasycyzmu^[6][7] i romantyzmu (do czasów Stanisława Moniuszki)^[8].

Wodewil był popularny w pierwszej ćwierci XX wieku w Stanach Zjednoczonych, gdzie często łączył cechy kabaretu i burleski. Do artystów wodewilowych z tamtego okresu zaliczyć można Josephine Baker, George'a Burnsa i Boba Hope'a. W Polsce do luminarzy tej formy sceny muzycznej należał Ludwik Sempoliński.^{[potrzebny przypis]}