Wojny perskie

Wojny grecko-perskie

Czas	499 – 448 p.n.e.
Strony konfliktu
Miasta greckie (bez Lokrydy, Achai, Argos i Epiru) Achemenidzi Tesalia Beocja Teby Starożytna Macedonia
Dowódcy
Miltiades Temistokles Eurybiades Leonidas I† Pauzaniasz Kimon† Perykles Dariusz I Mardoniusz† Datis† Artafernes Artayntes Kserkses I Artabazus(inne języki) Megabyzus(inne języki)
brak współrzędnych

Wojny grecko-perskie – wojny stoczone w pierwszej połowie V wieku p.n.e. pomiędzy imperium perskim a greckimi polis. W 546 r. p.n.e. Cyrus Wielki, twórca potęgi państwa perskiego, podbił leżącą w Azji Mniejszej Lidię, a w następnych latach Persowie zdobyli podległe wcześniej królom lidyjskim greckie miasta na wschodnim wybrzeżu Morza Egejskiego^[1]. W 499 p.n.e. miasta te zbuntowały się przeciw władzy perskiej i wznieciły powstanie, nie doczekały się jednak znaczącej pomocy z polis pozostających poza zasięgiem władzy perskiego króla (niewielkie kontyngenty przysłały jedynie Ateny i Eretria^[2]). Powstanie upadło w 493 p.n.e., a w 490 p.n.e. ruszyła perska wyprawa morska, która miała ukarać greckie miasta wspomagające powstańców, jednak zakończyła się klęską w bitwie pod Maratonem w Attyce, gdzie Ateńczycy pokonali Persów. Przewidując kolejny najazd, część greckich poleis zawiązała sojusz obronny, tzw. Związek Hellenów, któremu przewodniczyła Sparta – militarna potęga Grecji. W 480 p.n.e. wielka armia perska dowodzona przez samego króla – Kserksesa I – wkroczyła do Grecji, pokonała niewielkie siły Związku pod Termopilami, zajęła i spaliła Ateny, ale flota perska została rozbita w bitwie morskiej pod Salaminą. W 479 p.n.e. perskie porażki pod Platejami w Beocji i pod Mykale w Azji Mniejszej sprawiły, że to Grecy przejęli inicjatywę w toczącej się wojnie. Kierownictwo w niej przejęły Ateny, tworząc z wyzwolonymi poleis trackimi i z wysp Morza Egejskiego sojusz zwany Związkiem Morskim bądź Delijskim. Sparta wycofała się z dalszych walk. Związek Morski pod dowództwem Ateńczyka Kimona wyzwalał kolejne greckie miasta spod panowania perskiego. Ok. 466 p.n.e. Grecy zadali klęskę perskiej armii i flocie w bitwie nad Eurymedonem w Pamfilii, zyskując panowanie na morzu. W 460 p.n.e. Ateny wspomogły antyperskie powstanie w Egipcie, jednak poniosły porażkę w delcie Nilu w 454 p.n.e. W 451 p.n.e. starcie Greków i Persów pod Salaminą Cypryjską zakończyło się wielkim zwycięstwem Związku Morskiego na lądzie i na morzu. Wkrótce potem walki ustały i doszło do porozumienia, w którym król perski pogodził się z utratą miast greckich w Azji, lecz zachował Cypr^[3].