Wspinaczka lodowa – sport ekstremalny uprawiany w warunkach zimowych na pionowych (i nie tylko) ścianach pokrytych lodem, lodospadach (zamarzniętych wodospadach) i różnych formacjach sopli.
Wspinaczka lodowa diametralnie różna jest od wspinaczki skalnej. W skale używa się nóg i rąk bez dodatkowego sprzętu. Natomiast do pokonywania lodowych formacji (ściany, sople, polewy) używa się rąk uzbrojonych w krótkie czekany (dziabki) i raki przymocowane do butów. Żeby korzystać z dobrodziejstwa tych przyrządów trzeba nieco się podszkolić i potrenować. Do ubezpieczania używamy śrub lodowych (rura stalowa lub tytanowa z gwintem na całej swojej długości zakończona plakietką do wpięcia karabinka z jednej strony a narzynką umożliwiającą wkręcenie jej w lód z drugiej strony). Wspinaczka lodowa, w niższych i bardziej uczęszczanych górach (np. Tatry) polega, podobnie jak wspinaczka skalna, na pokonywaniu ściśle określonych tras wytyczonych na stromych stokach, zwanych drogami wspinaczkowymi. W wyższych i mniej uczęszczanych górach (np. Himalaje) ważniejsze jest samo dotarcie na szczyt, po zwykle najbardziej dostępnej w danym momencie trasie. Jednak ostatnio, nawet w Himalajach daje się zauważyć tendencję do ściślejszego wytyczania dróg.
Wspinaczka lodowa posiada własną skalę oceny trudności dróg - inną niż wspinaczka skalna. Na ocenę wartości dokonania sportowego duże znaczenie ma też styl i czas przejścia oraz warunki pogodowe.
Szczególnie trudną odmianą wspinaczki lodowej jest, często spotykana w Alpach, wspinaczka mikstowa - polegająca na pokonywaniu dróg, które wymagają stosowania miejscami technik skalnych a w innych miejscach technik lodowych. Wymaga to od wspinacza posiadania sprzętu i umiejętności potrzebnych do obu tych technik.