Al-Valid I

Al-Walid ibn Abd al-Malik (arapski: الوليد بن عبد الملك‎) ili Al-Walid I (668 - 715) bio je omejadski kalif koji je vladao od 705. do 715. i pod čijom je vladavinom Omejadski Kalifat izveo neka od svojih najspektakularnijih teritorijalnih proširenja.

Al-Valid je bio sin prethodnog kalifa Abd al-Malika ibn Mervana. Njegova je vladavina u političkom smislu predstavljala čvrst kontinuitet s politikom oca koga je naslijedio 705. Na unutrašnjem planu je nastavio napore da se Kalifat učvrsti uvođenjem arapskog kao službenog jezika, odnosno da se uz islamizaciju prethodno osvojenih područja provodi i arabizacija, s obzirom da je dotadašnji politički poredak, velikim dijelom temeljen na klanovskim i plemenskim vezama Arabijskog poluotoka, bilo sve teže pomiriti s potrebama upravljanja velikom državom, odnosno sve većim brojem Grka i Perzijanaca u državnoj upravi. U tome je imao značajnu podršku Al Hadžadž bin Jusefa, bliskog očevog suradnika i guvernera Iraka, koji se također zalagao i za agresivniju vanjsku politiku; Al Hadžaž je potakao pohode iz Perzije kojim su Kalifatu pripojeni Sindh i Transoksijana. Al-Hadžadžov favorit Musa bin Nuseir te Zijad ibn Tarik su, pak, 711. pokrenuo muslimansko osvajanje Hispanije kojim su Kalifat i islam prvi put dobili uporište u Evropi. Al-Valid I je bio i veliki poklonik kulture i umjetnosti; u Damasku je na dvor doveo veliki broj pjesnika i umjetnika, a počeo je i gradnju velebne Omejadske džamije u Damasku. Umro je 715. i naslijedio ga je brat Sulejman ibn Abd al-Malik.