Bakhe

Bakje
Penteja razdiru Agave i Ino, atička vaza s crvenim figurama.
Napisao:	Euripid
Zbor	Bakhe, sljedbenica boga Dioniza
Likovi	Dioniz Tirezija Kadmo Pentej Sluga Glasnik Drugi glasnik Agava
Datum premijere	405. pne.
Radnja	Teba
p r u

Bakhe (grčki: Βάκχαι / Bakchai; također poznate i kao Bahantice) je starogrčka tragedija koju je napisao atenski dramatičar Euripid. Praizvedena je posthumno u Dionizovom teatru godine 405. pne. kao dio tetralogije koja je također sadržavala Ifigeniju na Aulidi, a koju je najvjerojatnije režirao Euripidov sin ili nećak.^[1] Tada je osvojila prvu nagradu na Dionizijskom festivalu.

Tragedija se temelji na mitološkoj priči o kralju Penteju od Tebe i njegovoj majci Agavi, odnosno kazni koju su primili od boga Dioniza zbog odbijanja da ga štuju.

Bakhe (Βάκχαι) predstavljaju sintezu pesnikovih pogleda na bogove i religiju. Drama je u vezi s mitom o bogu vinove loze Dionisu. Dionis u liku mladića učini tebanske žene mahnitima jer ga nisu htele priznati za boga, te bude po zapovesti kralja Penteja bačen u zamnicu. Ali Dionis se uz veliki potres izbavi i razvali palatu, a začuđenom kralju izjavi da je on Dionisov sluga, pa ga je gospodar svojom božanskom moći oslobodio. Uto dolazi glasnik i javlja da Pentejeva majka Agava, njene sestre i druge tebanske žene na Kiteronu igraju mahnito kolo. Dionis pomuti kralju pamet i nagovori ga da se obuče u žensko odelo i pođe s njim na Kiteron da vide šta žene tamo rade. Kad su stigli tamo, Dionis oda ženama Penteja i one ga u mahnitosti razderu. Sama Agava natakne glavu svoga sina, misleći da je lavlja, na dug kolac te se veselo i ponosno vraća u grad svom ocu Kadmu. Ali, došavši svesti, prepozna svog sina i shvati da ju je stigla božja kazna. Na kraju drame proriče Dionis da će se Kadmo i njegova žena Harmonija pretvoriti u zmajeve, a napokon da će ipak doći u zemlju blaženih; Agava pak treba da pođe u izgnanstvo.

Ova tragedija može se smatrati pesnikovim protestom protiv bogoslužne mahnitosti. Bakhe su najtragičnija i najlepša pesnikova tragedija, puna straha i sažaljenja, blistavog lirskog zanosa, posebno u horskim delovima. To je drama bakhovske ekstaze, ali i drama ljudske slabosti pred snagom nepravednog i surovog božanstva. Tragedija je bila popularna još dugo u antici. Tako su je, na primer, na dvoru Parta izvodili grčki glumci u čast pobede nad Krasom kod Karha (53. godine stare ere), i tom prilikom glumac Jazon iz Trala doneo na pozornicu – tobože kao Pentejevu – glavu poginulog Krasa, recitujući Agavine stihove koje je ona u bakhičkom zanosu izgovarala noseći glavu svoga sina.

1. ↑ Rehm (1992, 23).