Genij (rimska religija)

"Genij [je] bog koji upravlja naravi ljudskom, koji djeluje kod stvaranja i kod poroda čovječjega, prati ga kao duh čuvar kroz život, te mu određuje sudbinu, dijeli s njime radost i žalost pače i po smrti čovječjoj živi kao lar, sad sklon sad nesklon. Kao što čovjek, tako ima i svako mjesto, svaka država, svako stado, svako pojedino stanje i djelovanje svoga genija, koji je s njegovom egsistencijom usko svezan."

Mirko Divković, Latinsko–hrvatski rječnik, Zagreb, 1900,
reprint Naprijed, Zagreb, 1990, s.v. genius

Krilati genij u susretu s nekom ženom koja drži tamburin i ogledalo, južna Italija, oko 320. pne.

Genij (lat. genius) bio je, u rimskoj religiji, personifikacija duše stvari, osnovni princip života jednog čoveka ili jedne ljudske zajedinice, ono najspiritualnije i najmoralnije u bogovima, ljudima i stvarima.[1] Genij se ranije definisao kao moć stvaranja, a zatim kao "ukupnost karakteristika sjedinjenih u jednom stvorenom biću".[2]

  1. Dragoslav Srejović, Aleksandrina Cermanović-Kuzmanović, Rečnik grčke i rimske mitologije, 3. izdanje, Srpska književna zadruga, Beograd, 1989, s.v. geniji.
  2. Simon Hornblower & Antony Spawforth, The Oxford Classical Dictionary, 3rd ed., 2003, s.v. "genius".

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by razib.in