"Genij [je] bog koji upravlja naravi ljudskom, koji djeluje kod stvaranja i kod poroda čovječjega, prati ga kao duh čuvar kroz život, te mu određuje sudbinu, dijeli s njime radost i žalost pače i po smrti čovječjoj živi kao lar, sad sklon sad nesklon. Kao što čovjek, tako ima i svako mjesto, svaka država, svako stado, svako pojedino stanje i djelovanje svoga genija, koji je s njegovom egsistencijom usko svezan."
Mirko Divković, Latinsko–hrvatski rječnik, Zagreb, 1900, reprint Naprijed, Zagreb, 1990, s.v. genius
Genij (lat. genius) bio je, u rimskoj religiji, personifikacija duše stvari, osnovni princip života jednog čoveka ili jedne ljudske zajedinice, ono najspiritualnije i najmoralnije u bogovima, ljudima i stvarima.[1] Genij se ranije definisao kao moć stvaranja, a zatim kao "ukupnost karakteristika sjedinjenih u jednom stvorenom biću".[2]