Kosovski mit predstavlja pojednostavljenu i netačnu sliku o Kosovskom boju i povezanim događajima. Osnovu mita čini kosovski ciklus epskih pesama.
Kosovski mit se smatra jednim od ključnih srpskih političkih mitova, koji čini osnovu srpskog nacionalnog identiteta [1] i jezgro srpskog nacionalizma.[2]
Kosovski kult se temelji na mitologizaciji Kosovske bitke iz 1389. godine. Iako je Moravska Srbija u to vreme bila kneževina, jedno od temeljnih verovanja kosovskog kulta glasi da je "Srpsko carstvo" propalo na Kosovu polju.[3] Knez Lazar Hrebeljanović, nazvan "sveti car Lazar", je navodno svesno žrtvovao svoje "zemaljsko carstvo" da bi zadobio carstvo nebesko. Miloš Obilić je uzet kao uzor svetog ratnika koji daje život u borbi za pravoslavnu veru protiv muslimanskih nevernika, postajući tako stanovnik "nebeske Srbije". Nebeska Srbija je predstavljena kao nacionalno nebesko carstvo u koje nakon smrti odlaze pobožni Srbi koji daju život za veru i za Kosovo, poput Lazara i Obilića.[4]
Tokom istorije, kosovski mit je postao simbol krvave osvete svim "Turcima", odnosno muslimanima uopšte, koji su uzrok srpskog "pada".[5] Vremenom se sadržaj ovog kulta menjao, pa su nakon sloma Otomanskog carstva dotadašnju ulogu Turaka preuzeli Albanci, koji su označeni kao uzurpatori Kosova, srpske "svete zemlje".[6] Tokom rata u Bosni i Hercegovini, tradicionalna negativna uloga je namenjena Bošnjacima, koje je tadašnja propaganda proglasila "Turcima". Politička manipulacija strahom od ponovne dominacije "Turaka" je postala ideološka osnova koja je dovela do tragedije u Bosni i Hercegovini 1990-ih.[7]
Uloga kosovskog mita u politici se smatra fatalnom jer neguje iracionalne pojmove o rasnoj specifičnosti, promoviše mirenje sa sudbinom i fatalizam, zagovara nužnost žrtvovanja obećavajući "carstvo nebesko" i favorizovuje smrt nad životom.[3] Kosovski mit predstavlja jednu od glavnih prepreka prijateljskim odnosima Srba i Albanaca i ugrađen je u same temelje srpsko-albanskog sukoba.[6]
Savremena srpska istoričarka Olivera Milosavljević podseća da kosovski mit nije stvorio narod nego elita, da bi njime manipulisala.[8] Još je Ilarion Ruvarac u 19. veku pokazao da dobar deo pesama kosovskog ciklusa uopšte nisu narodne pesme. One su nastale u Crkvi i deo su crkvenih propovedi koje su pevači kasnije na svoj način uobličavali.[9]
<ref>
; nije zadan tekst za reference po imenu Nikolić
<ref>
; nije zadan tekst za reference po imenu Trgovčević
<ref>
; nije zadan tekst za reference po imenu Anzulović
<ref>
; nije zadan tekst za reference po imenu Biserko
<ref>
; nije zadan tekst za reference po imenu Magaš
<ref>
; nije zadan tekst za reference po imenu Heavenly