Opera je oblik teatra u kojem se drama prenosi u cjelini ili uglavnom kroz muziku i pjevanje. Opera se pojavila u Italiji oko 1600-te godine i uglavnom je povezana sa zapadnom klasičnom muzičkom tradicijom. Opera koristi mnoge od elemenata govornog teatra kao što su scenografija, kostimi i gluma. Međutim, uopšteno gledajući opera se razlikuje od drugih oblika dramatizacije po važnosti pjesme i konvencija pjevačke tehnike. Uz pjevača su u pratnji muzički ansambl u rasponu od malog instrumentalnog ansambla do punog simfonijskog orkestra. Opera može imati ples, a ovo je posebno istinito kod francuske opere za veliki dio njene historije.[1]
Tradicionalna opera ima tri vrste pjevanja: recitativ, deklamaciju i ariju, tj. otpjevanu solo dionicu. Kratka pjevna dionica naziva se i arioso. Sve vrste pjevanja prate muzički instrumenti. Pjevači i njihove uloge razvrstavaju se prema rasponu glasa. Muškarac može biti bas, bas-bariton, bariton, tenor i kontratenor. Žena može biti alt, mezzosopran i sopran. Svaka od tih vrsta ima podvrste. (Na primjer, podvrste soprana: lirski sopran, koloraturni sopran, spinto sopran, dramski sopran.) Te podvrste pomažu kako bi pjevač dobio uloge koje najbolje odgovaraju boji i kakvoći njegova glasa.
O tome jesu li u operi najvažnije riječi ili muzika se raspravlja još od 17. vijeka. Vizualne umjetnosti kao što je slikarstvo koriste se kako bi stvorile scenski spektakl, koji se smatra važnim dijelom izvedbe. Osim toga, u operi se često koristi ples. Zbog svega toga je slavni operni skladatelj Richard Wagner dodijelio operi znamenitu titulu Gesamtkunstwerk, što bi se moglo prevesti kao "zbirno umjetničko djelo".