Istorija Srbije u jugoslovenskim ratovima obuhvata period istorije Srbije od deset godina - koji je započeo sa ratovima u u Sloveniji i Hrvatskoj 1991. godine, a završio sa kosovskim ratom 1999, odnosno preševskim konfliktom 2001. godine. Srbija je na samom početku tih događaja bila deo bivše, odnosno tzv. krnje Jugoslavije, a od 1992. do 2003. novostvorene Savezne Republike Jugoslavije.
Sama teritorija Srbije - uz izuzetak nekoliko artiljerijskih i minobacačkih napada na pogranična mjesta i gradove 1991. i 1993. godine - je ostala pošteđena ratnih operacija sve do početka kosovskog rata, odnosno bombardovanja od strane NATO-pakta 1999. godine. Međutim, Srbija je od samog početka sudelovala u ratovima u Hrvatskoj i BiH, prvo preko srpskih rezervista, regruta i oficira koji su služili JNA, zatim preko raznih dobrovoljačkih i paravojnih formacija, odnosno vojne, logističke, obavještajne i tehničke podrške davane oružanim formacijama samoproglašenih srpskih entiteta u Hrvatskoj i BiH - Republike Srpske i Republike Srpske Krajine.
Cilj Hrvatske i Bosne i Hercegovine bio je sticanje neovisnosti, dok su JNA, srpski pobunjenici i paravojne formacije - pod organizacijom i komandom srbijanskog predsjednika Slobodana Miloševića[1][2] - imale cilj zadržati ta područja pod kontrolom Beograda provođenjem "etničkog čišćenja" nesrpskog stanovništva, u prvom redu Bošnjaka i Hrvata i posljedično stvoriti dvije nove srpske države na teritorijama dvaju osamostaljenih republika. Podrška secesionizmu bosanskohercegovačkih i hrvatskih Srba je bila zvanična politika srbijanskih vlasti pod čijom dominacijom se nalazio i savezni aparat. Za svoj konačan cilj u slučaju disolucije savezne države, Milošević i njegovi saveznici su postavili stvaranje jedinstvene, nacionalno homogene srpske države na razvalinama Jugoslavije, koja bi obuhvatila teritorije Srbije, Crne Gore, Republike Srpske Krajine i Republike Srpske.[3][4]
Srbija pod Miloševićem se još od 1992. godine u međunarodnoj, a pogotovo zapadnoj, javnosti smatrala odgovornom za pokretanje i dalje vođenje ratova, odnosno u okviru njih izvršenih ratnih zločina, a što je dovelo do međunarodnih sankcija UN u periodu 1992-1996. godine, te izolacije SRJ koja je imala dalekosežne negativne ekonomske, političke i kulturne posljedice.
Iako je Srbija uporno pokušavala da dokaže da nije bila u ratu, nekadašnji načelnik Generalštaba Vojske Jugoslavije (VJ), general Momčilo Perišić je 2011. godine osuđen na 27 godina zatvora zbog granatiranja Sarajeva i napada na Zagreb.[5]
Za ulogu Srbije u jugoslovenskim ratovima se u Hrvatskoj i BiH koristi izraz velikosrpska agresija.