243 Ida

243 Ida

Galileo tarafından çekilen 243 Ida fotoğrafı.
Keşif[1]
Keşfeden	Johann Palisa[2]
Keşif yeri	Viyana
Keşif tarihi	29 Eylül 1884
Adlandırmalar
Küçük gezegen kategorisi	Asteroit kuşağı (Koronis)[3]
Sıfatlar	Idean
Yörünge özellikleri[2]
Dönem JD 2454800.5 (30 Kasım 2008)
Günöte	2.991 AU
Günberi	2.732 AU
Yarı büyük eksen	2.862 AU
Dış merkezlik	0.0452
Yörünge periyodu	1,768.136 gün
Ortalama yörünge hızı	0.2036°/d
Ortalama ayrıklık	191.869°
Eğiklik	1.138°
Çıkış düğümü boylamı	324.218°
Perihelyon açısı	108.754°
Bilinen doğal uydusu	Dactyl
Fiziksel özellikler
Tayf tipi	S[4]
Mutlak parlaklık (H)	9.94[2]
Boyutlar	59.8 × 25.4 × 18.6 km[5]
Ortalama yarıçap	15.7 km[6]
Kütle	4.2 ± 0.6 ×1016 kg[6]
Ortalama yoğunluk	2.6 ± 0.5 g/cm3[7]
Ekvatoral yerçekimi	0.3–1.1 cm/s2[8]
Sinodal dönme süresi	4.63 h[9]
Kuzey kutbu sağ açıklık	168.76°[10]
Kuzey kutbu dik açıklık	−2.88° [10]
Geometrik albedo	0.2383[2]
Sıcaklık	200 K (-73 °C; -99,4 °F)[3]
Wikimedia Commons'ta ilgili ortam

243 Ida, asteroit kuşağında Koronis ailesinden bir asteroittir, 29 Eylül 1884 tarihinde Avusturyalı astronom Johann Palisa tarafından keşfedildi.^[2] Daha sonraki teleskobik araştırmalar sonucunda Ida S-tipi asteroit olarak kategorilendirilmiştir.^[2] 28 Ağustos 1993 tarihinde Jüpiter'e gitmekte olan Galileo uzay aracı Ida'nın fotoğraflarını çekmiştir. Bu, bir uzay aracı tarafından ziyaret edilen ikinci asteroittir ve doğal bir uyduya sahip olduğu tespit edilen ilk asteroittir. Adını Yunan mitolojisindeki bir su perisinden almıştır.

Ida'nın yörüngesi, tüm ana kuşak asteroidleri gibi Mars ve Jüpiter gezegenleri arasında yer alır. Yörünge periyodu 4,84 yıl, dönüş periyodu ise 4,63 saattir. İda'nın ortalama çapı 31,4 km'dir (19,5 mil). Düzensiz şekilli ve uzundur, görünüşe göre birbirine bağlı iki büyük nesneden oluşmaktadır. Yüzeyi, Güneş Sistemi'ndeki en yoğun kraterleşmiş alanlardan birine sahip olup, çok çeşitli krater boyutları ve yaşları içerir.

İda'nın uydusu Dactyl, Galileo'dan dönen görüntülerde görev üyesi Ann Harch tarafından keşfedilmiştir. Adını Yunan mitolojisinde İda Dağı'nda yaşayan yaratıklar olan Dactyl'lerden almıştır. Dactyl'in çapı sadece 1,4 kilometre (0,87 mil) olup, İda'nın yaklaşık 1/20'si büyüklüğündedir. İda'nın etrafındaki yörüngesi çok kesin olarak belirlenememiştir, ancak olası yörüngelerin kısıtlamaları İda'nın yoğunluğunun kabaca belirlenmesine izin vermiş ve metalik minerallerden yoksun olduğunu ortaya çıkarmıştır. Dactyl ve Ida, ortak bir kökene işaret eden birçok özelliği paylaşmaktadır.

Galileo'dan dönen görüntüler ve ardından Ida'nın kütlesinin ölçülmesi, S-tipi asteroitlerin jeolojisi hakkında yeni bilgiler sağlamıştır. Galileo uçuşundan önce, mineral bileşimlerini açıklamak için birçok farklı teori öne sürülmüştü. Bileşimlerinin belirlenmesi, Dünya'ya düşen göktaşları ile bunların asteroit kuşağındaki kökenleri arasında bir korelasyon kurulmasına izin vermektedir. Uçuştan elde edilen veriler, Dünya yüzeyinde bulunan en yaygın tür olan sıradan kondrit meteoritlerinin kaynağı olarak S-tipi asteroitlere işaret etmektedir.

1. ^ Raab, Herbert (2002). "Johann Palisa, the most successful visual discoverer of asteroids" (PDF). Meeting on Asteroids and Comets in Europe. 30 Ekim 2008 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2015. 
2. ^ ^{a b c d e f} "JPL Small-Body Database Browser: 243 Ida". Jet Propulsion Laboratory. 25 Ağustos 2008. 12 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2015. 
3. ^ ^{a b} Holm, Jeanne (Haziran 1994). Jones, Jan (Ed.). "Discovery of Ida's Moon Indicates Possible "Families" of Asteroids". The Galileo Messenger, 34. NASA. 24 Haziran 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Nisan 2015. 
4. ^ Wilson, Keil & Love 1999, s. 479
5. ^ Belton 1996
6. ^ ^{a b} Britt et al. 2002, s. 486
7. ^ Wilson, Keil & Love 1999, s. 480
8. ^ Thomas et al. 1996
9. ^ Vokrouhlicky, Nesvorny & Bottke 2003, s. 147
10. ^ ^{a b} Seidelmann Archinal A'hearn et al. 2007, s. 171