Zoofarmakonosia gizakiak ez diren animalia batzuen automedikazio-jokabidea da. Egoera jakin batzuetan molekula natural sendagarriak edo psikotropikoak bilatzeko, aurkitzeko eta hautatzeko gaitasuna da. Animalia batzuek landare, lurzoru edo intsektuak aukeratu eta jaten dituzte sendatzeko gaitasuna baldin badute, batez ere patogeno, toxinak edo beste animalia batzuen eragina murrizteko[1][2].
Zoofarmakonosiaren adibide bat txakurrek oka eragiteko belarra jaten dutenean gertatzen da. Hala ere, portaera anitzagoa da. Animaliek elikagaiak ez diren produktuak irensten edo aplikatzen dituzte, hala nola buztina, landare-ikatza eta landare eta ornogabe toxikoak, itxuraz parasito-infestazioak edo pozoitzeak prebenitzeko[3].
Animaliak benetan automedikatzen diren ala ez eztabaidagarria da oraindik ere, lehen probak zirkunstantzialak edo anekdotikoak baitira[4]; hala ere, azterketa berrienek ikuspegi esperimentala hartu dute, hipotesietan oinarritua.
Animaliak automedikatzeko metodoak aldatu egiten dira, baina funtzioaren arabera sailkatu daitezke: profilaktikoak (prebentziozkoak, infekzioaren edo pozoitzearen aurretik) edo terapeutikoak (infekzioaren ondoren, patogenoari edo pozoitzeari aurre egiteko). Jokabide horrek egokitze-esanahi zabala duela uste da[5].