Metapopulacija

Metapopulacija se sastoji od grupe prostorno odvojenih populacija iste [[vrsta]|vrste] koje, na izvjesnoj razini, međusobno komuniciraju. Termin metapopulacija je skovao Richard Levins, 1969. za opis modela dinamike populacije štertnih insekata u poljoprivredi, alit u ideju većina široko primjenjuje na vrste u prirodnim ili umjetnim [[biotom| fragmentiranim staništima] ]. Prema Levinu, metapopulacija se sastoji se od "puno populacija".^[1] Općenito se smatra da se metapopulacija sastoji od nekoliko različitih populacija na područjima pogodnih staništa koja su trenutno prazna. U klasičnoj teoriji metapopulacije, svaki populacijski ciklus je relatvno nezavisan od ostalih populacija i na kraju izumre, što je posljedica demografskih stohastičnosti (oscilacija u broju jedinica zbog slučajnih demografskih događaja); što je populacija manja, sklonija je istrebljenju. Iako pojedinačne populacije imaju konačni životni raspon, metapopulacija u cjelini često je stabilna, jer imigranati iz jedne populacije (što može, na primjer, siti u slučaju “buma” rasta) rekoloniziraju staništa koja su od izumiranja ostala otvoreno nepopunjena. Oni mogu također emigrirati sa malim brojem jedinki i spašavju pogođenu populaciju od izumiranja (pod nazivom efekat spašavanja ). Takav učinak se može desiti zbog opadanja veličine populacije i mogućnosti popunjavanja otvorenih ekoloških niša.^[2][3]

Razvoj teorije metapopulacije, naglasio je važnost povezivanja naizgled izoliranih populacija. Iako ne postoji pojedinačna populacija kojom je osiguran dugoročni opstanak date vrste, zajednički učinak mnogih populacija može to ostvariti. Teorija metapopulacije je prvi put razvijena za kopnene ekosisteme, a potom je primijenjena I na morske. U ribarstvenoj nauci, termin "subpopulacija" je ekvivalentan lokalnoj populaciji u metapopulacijskoj nauci. Većina morskih primjeri su relativno sedentarne vrste, koje zauzimaju diskretne stanišne niše, sa lokalnim preuzimanjem niša iz drugih lokalnih populacija, u većoj metapopulaciji. Neki istraživači su protiv stroge primjene definicije kriterija metapopulacije, kada je rizik od izumiranja za lokalne populascije nezanemariv..

Značajan prilog razvoju teorije metapopulacije dao finski biolog, Ilkka Hanski ^[4], sa Univerziteta u Helsinkiju.

1. ^ Levins R. (1969): Some demographic and genetic consequences of environmental heterogeneity for biological control. Bulletin of the Entomological Society of America, 15: 237–240.
2. ^ Turchin P. (2001): Does population ecology have general laws? Oikos, 94 (1): 17–26.
3. ^ Vandermeer J. H., Goldberg D. E. (2003): Population ecology: First principles. Woodstock, Oxfordshire, Princeton University Press, ISBN 0-691-11440-4.
4. ^ http://www.helsinki.fi/~ihanski/